bin weer thuus ja

Terug in het goeie ouwe Groningen. Ik ben gisternacht na wat vertraging goed aangekomen en rond 8 uur vanmorgen draaiden we de Mudaheerd op.

Wat is het hier schoon en groen, valt me ineens op!

En wat veel toubabs!

Anyway, de laatste week in Gambia heb ik niet stilgezeten. Dankzij binnengekomen donaties heb ik een speeltuin de grond uit kunnen stampen. Als de wiedeweerga achter de lasser aan die een glijbaan, schommels en een extra wipwap zou maken. Het kostte weer veel geduld (elke keer dat ik op de afgesproken plaats en tijd klaarstond om het spul op te halen was er weer iets mis: schroeven ontbraken, de wipwap was veel te hoog, de schommel stond achter slot en grendel en de lasser was spontaan met de sleutel het binnenland ingetrokken....etc etc.) maar nu staat alles er dan toch en nadat ik het geverfd had vielen de kinderen laaiend enthousiast aan. Vooral de glijbaan is populair. Gelukkig kennen ze nu wel het principe van in-de-rij-staan-en-wachten-op-je-beurt maar alsnog was het duwen en trekken.

Met mijn eigen klasje heb ik nog een keer alles herhaald. Het alfabet zit erin en ze kunnen nu al een paar woordjes lezen. Ik houd kaartjes op en bedek het plaatje. Zij gaan van 'zzz' 'èèèè' 'buh' 'ruh' 'ah,' zijn dan 5 minuten doodstil en dan brult de slimste 'zebra!!!' en trek ik de foto tevoorschijn. Glunderende gezichtjes en dolle pret.

Het schrijven gaat nu ook goed. Op de laatste lesdag hebben we, heel symbolisch, de stippellijn 'z for zebra' bereikt. Ze kunnen nu allemaal hun eigen naam schrijven, zij het wat scheef en buiten proportie maar toch! In het begin konden ze nog geen potlood vast houden.

Er was ook nog tijd voor een laatste knutselproject. Op grote papieren hebben we glittervissen geverfd, geknipt en geplakt. Natuurlijk werd het een dikke knoeiboel: ik kwam handen te kort om de omvallende waterflesjes op te vangen, scharen, lijm en vouwpapier door te geven, uiteenlopende ruzies te verhelpen tussen driftige kleuters.... maar de visjes zijn heel mooi geworden en de kinderen zijn zingend vertrokken met mijn afscheidscadeautjes.

Van het dorp kon ik uiteraard geen afscheidsfanfare verwachten, maar ik heb wel vernomen dat het nieuws over de ontwikkelingen binnen de school zich als een lopend vuurtje verspreidt. Nieuwschierige koppen steken af en toe boven de schoolmuur uit en moeders dragen hun jongste kids nu al aan voor het volgende schooljaar.

En dus kan ik nu met een voldaan gevoel op de zaak terugkijken. Het was niet makkelijk, maar het is allemaal zeker niet voor niets geweest.

Nu ik thuis ben is het tijd om zwaar te gaan relaxen en dus ga ik nu in mijn bierdopjes stoel uit Dakar in het Nederlandse zonnetje zitten en heel veel paaseitjes vreten.

Rest mij nog te zeggen dat ik iedereen ontzettend wil bedanken voor het meereizen in mijn verhalen, voor het schrijven van reacties en mailtjes en you name it, en ik heb zin om jullie allemaal weer te zien de komende tijd!

Brownie outta the bush

PS. Omdat de filmpjes vaak niet bekeken konden worden, heb ik een paar opnieuw geplaatst... dus voor nieuwschierigen

PPS. Denkend aan mijn kiddies zou ik heel dankbaar en blij zijn als er voor hun schooltje nog wat geld wordt overgemaakt. Misschien - maar voel je niet verplicht! - voelt een van jullie hier wat voor. Check dan de website van de stichting, waar je meer informatie kunt vinden: http://www.gambianaarschool.nl/

Dazzling Dakar

Salam aleikum!

Dit wordt dan het laatste bericht uit donker Afrika, overmorgen vliegt Brownie out of the bush.

Afgelopen woensdag echter zijn we naar Dakar vertrokken, een reis van 10 uur over krankzinnige wegen in een lekkende gammelbak taxi, maar dat zijn we nu wel gewend.

Naarmate Dakar naderde werd het wegennet steeds ingewikkelder en uiteindelijk stonden we vast tussen het oorverdovende getoeter van honderden fel gekleurde taxibusjes en vlugge verkopers die zich met hun pinda's en bananen op de auto's storten.

Donderdag zijn we de drukte ontvlucht en hebben we het slaveneiland Ile de Goree (Goree -> goede rede, Nederlandse benoeming!) In het beruchte ‘maison des esclaves' werden de slaven verzameld en, verdeeld in verschillende prijsklasses, voor 3 maanden opgehokt. Hadden ze dit overleefd, dan werden ze door de ‘door of no return' de schepen opgeladen.

Afgezien van de gruwelijke geschiedenis is het een mooi eiland om te bezoeken, met kleine straatjes en steegjes, gekleurde huizen en veel bloemen. (Deze mediterraanse stijl onder invloed van de portugezen)

Een eilander rastafara nodigde me uit in zijn huis: een piepkleine kamer in een in de klif ingebouwde bunker uit de 2e wereldoorlog, compleet met kanon op het dak.

De witgekalkte bunkerwanden had ‘ie versierd met Bob Marley posters, plastic bloemen en kitsch frutsels. Een kabouterdeurtje leidde naar zijn balkon: een uitgehakt stuk in de klif met uitzicht op de zee en, onder het loszittende houten hekje, een regelrechte afgrond naar de rotsen en golven. Hier smoakte hij zijn ganga (lokaal wiet).

De gastvrijheid en vriendelijkheid van deze vent hoefde ik zeker niet van anderen te verwachten. Van alle kanten werd ik bestormd door mensen uit op geld. De algemene opvatting hier is wit = europa = geld = enige hoop op toekomst.

Ik heb met 3 sloten op mijn tas gelopen en nog moest Solomon iemand van m'n rug jagen. Taxichauffeurs gooien de prijs drievoudig omhoog als me zagen.

De familie, van Solomon nota bene, waar wij gratis zouden verblijven, eiste uiteindelijk geld van mij. Het is erg treurig dat je als blanke zo afgezet en verraden wordt, al is het misschien ergens begrijpelijk. Toch zouden ze niet elke toubab moeten zien als een vieze vette rijke sextoerist. Er bestaat ook nog zoiets als een 19 jarige vrijwilligster die het hele jaar door croissantjes bakt om hier te komen helpen. Maarja, he, leg dat maar eens uit.

De mentaliteit hier is ingewikkeld en onbegrijpelijk, maar verklaarbaar. Ik hoop dat jullie, gaandeweg door mijn verhaaltjes, ook enig inzicht hebben gekregen in de cultuur, in wat vrijwilligerswerk nu eigenlijk inhoudt en hoe (west) Afrika is. Probeer je er een beeld bij te vormen.

Maar dit klinkt allemaal veel te afrondend! Ik zal hierna nog 1 verhaal posten, over de laatste week hier. Dus nog 1 keer tot de volgende keer

,

Bronwyn!

la Casamance

Zo, het is even een poosje geleden dat ik wat van me heb laten horen geloof ik!

Sommigen van jullie denken misschien zelfs dat ik alweer terug ben in Nederland, maar neen!
Ik wacht de hollandse lente wel even af, straks overleef ik de schok niet. 10 April wordt het.

Anyway, waar heb ik al die tijd gezeten, ik ben met een organisatie genaamd Go for Africa meegereisd naar de Casamance regio in zuid Senegal. Was zeer geslaagd.
De groep bestaat uit Nederlandse studenten die hier in door henzelf gepimpte barrels heen zijn komen rijden via de Parijs-Dakar route. Hier in Gambia neergestreken gaan ze 7 weken autotechnieklessen geven op verschillende scholen. Go for Africa zelf steunt ook allerlei andere goede doelen (ziekenhuizen, rechtenorganisaties, reguliere scholen) met meegebracht materiaal en geld.

Allemaal leuk en aardig, maar er is ook tijd voor vakantie en dus zijn we allemaal in de 4 WDs richting Casamance vertrokken, een groene, oerwoudachtige streek rond de gelijknamige rivier. We hebben hier een boottocht gemaakt, uitstapjes naar steden (zuiguinchor en Bignoma) en heerlijk aan het strand gelegen (Abene).

Afegelopen weekend zijn we (weer in Gambia) naar James Island geweest, een voormalig slaveneiland in de rivier de Gambia. Vanhier zijn talloze slaven uit heel West afrika doorgevoerd naar Amerika. Er schijnt een beroemd boek over geschreven te zijn, 'Roots' van Alex Hayley. Ook verfilmd. Voor als ik weer thuis ben. Ik heb eigenlijk wel weer zin om naar huis te gaan! Ik ben hier nu al bijna 3 maanden, heb het hele land gezien, de school staat en Lamin is klaargestoomd om het werk voort te zetten. Mijn job zit er dus (bijna) op. Komende week ga ik nog naar Noord Senegal, de enige hoek waar ik nog niet ben geweest. Dakar. En dan is het mooi geweest.

Later!

Zo gaat 'ie goed, zo gaat 'ie beter!

Mochten jullie het denken, ik ben geen genie die zijn verhalen spontaan op het internet kwakt. Ik schrijf ze in mijn blocnote, verbeter ze, verander ze. En nu zit ik op het strand te krabbelen, 50 kindjes achter me zitten tevreden te picknicken. Mama's in hun vrolijke gewaden assisterenmet luid gekraai. En ik schrijf omdat ik me op dit moment ook tevreden, of misschien moet ik eens zeggen (maar daar ben ik niet zo goed in) gelukkig ben!

Ik hebeen schooltrip georganiseerd en het was a hell of a job, maar het is gelukt en ik ben trots op mezelf. Ik heb met kinderen in mijn armen gezwommen die nog nooit de zee hadden gezien. Het is hun eerste schoolreisje, velenzijn nog nooit het dorp uit geweest.

Helaas voor sommige kinderen geldt dit nog steeds: hun ouder weigerden omte betalenen we hebben ze huilend bij de poort achter moeten laten. Uiteraardwilde ikmet alle liefdeuit eigen zak betalen voordeze arme zielen, maar nee, dat moet ik noujuist niet doen.

Het probleem is immers niet dat de ouders het geld niet hebben (10 ct is ook voor een gambier geen fluit). Het is puur en alleen dat ze geen zin hebben om het te betalen omdat ze verwachten dat een ander het wel voor hen zal doen. En iemand moet ze uit die droom helpen, hoe hard het ook is.

Een halfdronken vader begreep dit niet en bestormde de school, klaar om te vechten met 'die toubab' (een boze, ondankbare vinger wees mijn kant op) die niet betaalt voor iedereen. Ik werk me al 2,5 maand uit de naad voor zijn kinderen, zijn dorp, hun school, maar het is niet genoeg: ze willen geld, geld, geld.

Afijn, so far voor de door sextoerisme verziekte mentaliteit hier. Hetis niet anders. Alleen in Europa.

Afgelopen maandag was het ook feest op het strand: ik heb mijn 20ste levensjaar ingeluid met woeste Afrikaanse dans, djembe'sen drums, kampvuur en een middernachtduik in de zee. Mijn gasten keken angstvallig toe, bang dat het mijn eerste en mijn laatste dag 19 jaar zou worden.

Best raar om een feest te geven met allemaal 'zwarten,' die bovendien niet echt van mijn leeftijd zijn. Normaal vier ik het met een vaste club mensen, monchoutaart en cola. Hier weten mensen niet wat 'verjaardag' inhoudt, dus ik heb 1 cadeautje geind (van Solomon) en verder geen felicitaties.

Maar de kindertjes toverden tekeningen tevoorschijn en uiteraard zat mijn inbox vol mailtjes. Bij deze: bedankt!

Bedankt voor alle reacties trouwens, en ook bedankt voor donaties die binnen zijn gekomen. Alle beetjes helpen - de kids zijneeuwig dankbaar. En de glijbaan: die is in de maak!

Greets en tot de volgende keer,

miss Africa

10 green bottles...

Juf Toubab is begonnen!

Het klaslokaal is af, de maan-roos-vis- kaarten zijn opgehangen en de tafel is glad gepolijst. De kids glunderen van enthousiasme elke dag, ze willen niet meer naar huis ('noh! class! class! roepen ze dan) en elke morgen als ik voet over de drempel zet, stormen ze met z'n 50-en op me af, 'bowie ajaatta' zingend (Bronwyn is gekomen), klappend in de handen, stampend met de voetjes. Eenmaal in de klas zijn ze muisstil en trekken ze met de grootst mogelijke concentratie mijn stippellijntjes over. Langzaam maar zeker veranderen hun scheve, misvormde kikkervisjes in 'a,' 'b,' en 'c's'. Solomon en Lamin probeer ik het fonetisch alfabet bij te brengen ('A: 'eej for apple doens't make sense, 'ah' for apple does') en ik probeer hen in te laten zien dat kinderen spelenderwijs meer en bovendien met plezier leren. Mijn grote gele pluche dobbelsteen doet wonderen vergeleken met hun tactiek van 'STAND UP!' om vervolgens uren achtereen de getallen op te dreunen. Ze herhalen de klanken, maar hebben geen idee wat het betekent. En nog steeds zijn er genoeg die er geen ruk van begrijpen en ook ik zit dan met de handen in het haar.

Wij hier in het Westen zijn zoveel verder, wij lopen een eeuw voorop. Ik had een koffer vol materiaal meegenomen: oersimpele kinderpuzzels- maar een volwassene hier doet er een uur over. Prinsessenverhaaltjes- maar Solomon claimt ze vol overgave, het verhaal begrijp 'ie niet, maar de plaatjes vind 'ie mooi. Een spelletje domino: Mission Impossible. Ik zit hier met niemand (hoe hooghartig het ook klinkt) op een lijn en dat is soms best vermoeiend en vooral heel eenzaam.

Maar goed, om de grootste misstanden uit de wereld te helpen en ook in de hoop wat meer respect te winnen in het dorp (ik krijg nog regelmatig opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd als 'jij daar, witte, geef ons eten.' ) heb ik gepoogd een oudermiddag te organiseren. Ik ben langs alle compounds gegaan en een dag van tevoren heb ik nog eens aan ieder kind herinneringsbriefjes in blokletters mee gegeven. THURSDAY AT 2 !

Echter, thursday at 2 o'clock, ik stond klaar bij de poort, mijn lijstje in de hand, kwam er geen 1 ouder opdagen en zelfs Solomon bleek de hort op. De wanhoop nabij besloot ik (na 1,5 uur wachten) net weg te gaan toen er een moeder aan kwam hobbelen, baby op de rug, bananen op het hoofd. En zo druppelde een voor een de rest binnen, tot een clubje van 10. 10 van de 100, maar toch!

Tot mijn verbazing zag ik de volgende dag daadwerkelijk schoenen aan de voeten van de kids, een van mijn aanwijzingen. Anders gaat het veel te hard met die mooieEHBO doos. Ik neem aan dat ik zo, met een overdosis aan geduld (nooit gehad) en ernstig veel moeite mijn wil (altijd al gehad) toch gedaan kankrijgen voor ik wegga. De wipwap is inmiddels al gearriveerd, schommels zijn onderweg (dankjewel, opa en oma!), ook een glijbaan wil ik hebben en volgende week is het hoog tijd voor een schoolreisje naar het strand!

Oja, de volgende keer dat ik schrijf, ben ik 19 (morgen :) ). Bij de paspoortcontrole in Senegal zeiden ze ''it's a baby!'

Madiana

Hallo allemaal, daar in het koude noorden!

Terwijl er bij jullie, zo hoorde ik op de BBC, (natte) sneeuw valt heeft zich hier een enorme hittegolf aangekondigd, met temperaturen ruim rond de 40 graden. Gelukkig is de zee dichtbij... veel tijd om te chillen heb ik echter niet, van vroeg tot laat zijn we in de weer in het dorpje Madiana. Lesgeven aan 50 kinderen, waarvan bovendien driekwart onder de 5 jaar bleek te zijn, was een onmogelijke opgave (duh...) Daarom heb ik besloten om mijn eigen klaslokaaltje te maken (van een donkere, muffe, schimmelige en volgestouwde 3 bij 3 meter bezemkast!)

Ik heb alle troep eruit gegooid, de muren dichtgemetseld en geverfd, een raam en een deur erin laten zetten, de meubels ontworpen en nu ben ik bezig met de finishing touch (maan-roos-vis posters etc.) Nadat ik met de grootste moeite achter de geboorte data van de kids was gekomen, heb ik de 12 gelukkigen gekozen (de oudsten en de slimbo's) en ik ben nu net begonnen met het lesgeven. Ze kunnen nog helemaal niets: niet lezen, schrijven, tellen, kleuren... ik begin dus bij het allerbegin en stapje voor stapje, voetje bij voetje. Eigenlijk alles gaat hier zeer langzaam, je moet bergen verzetten om iets gedaan te krijgen. De mentaliteit is het probleem: men wil alles in de schoot geworpen krijgen, maar ervoor werken, afspraken maken (met mij bijvoorbeeld) en zich er vervolgens ook aan houden dat gaat er niet in.

Ik sleep de nietsnuttende vaders uit hun hutjes om ons te helpen bouwen en verven, maar slechts een enkeling geeft toe. De rest is niet uit op educatie en toekomst voor hun kroost, zij willen domweg mijn geld, of, beter nog, mijn hand (you marry me? I is good man for my wives. Yes, man. Ies cool, rastafara, man!)

Allahu Akbar voor enkele verlichte zielen zoals collega's Solomon en -nieuwe aanwinst- Lamin, die zich onverstoorbaarinzetten voor de jongste generatie: de toekomst van Afrika. Samen met hen werk ik verder tot ik het loodje leg (20 maart, heb ik nu geboekt!) En als ik in mijn klasje zie dat, al is het maar bij 1 kleine koter, het kwartje valt, dan spring ik een gat in de lucht!

het allerbeste allemaal & tot de volgende keer

Senegal!

Ja, daar was ik weer! En ik leef nog

Dat had ik niet gedacht, op de heenweg naar Senegal. We vertrokken om 08.00 's morgens en kwamen om 5 uur 's nachts aan. De Africano's zijn niet zo goed in het bouwen van wegen of auto's, dus ik heb uren achtereen verkrampt, bezweet en met beide benen opgetrokken in de bushtaxi gezeten. En om 3 uur 's nachts was daar dan het gevreesde moment: een klapband!

Stonden we 2 uur langs de kant. Ik toverde de een na de andere gadget tevoorschjn, mijn in-de-maag-uitzettende, lifesaving crackers (thanx maria), mijn zonne-energie-oplaadbare minizaklamp (dat maakt bandenwisselen in het donker toch wat makkelijker) en mijn Voltaren K. (voor de man die meteen roggelend enkotsend de berm in rende). Aangekomen in het zogeheten Tambacounda heb ik mijn plan om daar een beroemd wildpark te bezoeken overboord moeten gooien omdat de portomonnee niet toereikend bleek. We zijn doorgereisd naar Kedougou, aan de grens met Guinnee. Hier ontmoeten we leuke mensen (Melanie uit Canada en Unussa uit Senegal) met wie we een paar dagen hebben opgetrokken.

We zijn naar de enige waterval in Senegal geweest, nadat ik met bloed, zweet en tranen (want dit wilde ik niet ook laten schieten!) motors had geregeld. Het was zeker de moeite waard: wat een avontuur! Over woeste zandwegen crossen, uitkijkend voor overstekende bavianen en af en toe flink onderuit gaand in het mulle zand. Heb m'n lip stukgebeten van angst maar volop genoten.

De tweede dag zijn we naar het traditionele bergdorpje Iwol gewandeld. Hier wonen 4 families sinds de eeuwen der dagen en omdat ze hun bloed niet mengen met andere stammen zijn bijna alle kinderen misvormd... De vrouwen lopen er met pinnen door hun neus en 20 oorbellen aan elke kant. (zie foto's voor meer historie!

)

Tot slot hebben we moantainbikes gehuurd en zijn we naar een stuk rivier gereden waar een paar fatty hippos lagen te zonnen.

Na de gruwelijke terugreis heb ik op de valreep een alternatief wildpark bezocht. Wat een domper: ik moest Solomon achterlaten bij de poort omdat ik niet genoeg cash meer had (ik betaal de reis voor ons beiden, aangezien hij geen cent te makken heeft).

Dus zat ik daar, in een truckvol dikke, lelijke, roodverbrande amerikanen, gretig met hun digicams in de aanslag, en al wat we zagen waren een paar domme varkens en antilopes en zwiepende takken (en die zag ik uiteraard steeds te laat.)

Toen ik gehavend en verslagen de truck uitkwam en ik de 2e helft van het idioot hoge bedrag moest overhandigen, probeerde ik hem dus te peren. Maar de gids had me door en zei dat 'ie me zou vermoorden dus bedacht ik me. De laatste kilometers naar de grens hebben we zwijgend, te voet afgelegd (geen cent meer voor de bus.)

Enfin, nu dus weer terug in The Gambia, met frisse moed. Er is werk aan de winkel. Africa Unite!

Tot de volgende keer.

Toubab, hello!

... dit zinnetje heb ik het meest gehoord tot nu toe. Bij elke stap die ik zet word ik achtervolgd door hordes kinderen die 'toubab, toubab!' ('witte') roepen. Vaak volgt dan de vraag om geld of snoep of een plastic fles Anyway, de toubab is begonnen met werken op de school. Ik was de poort nog niet door of ik werd bestormd door de 50 kinderen. Ze hingen met z'n allen aan mijn armen, voelen aan mijn haar, speuren mijn broekzakken af. Ze blijven maar mijn arm aaien, met grote ogen. Misschien vragen ze zich af of ik wit af zal geven. Ze zien niet zo vaak blanken, omdat hun dorp afgelegen is.

Helaas voor mij en mijn lesgeef-plannen spreken ze nauwelijks engels. Het blijft dus bij simpele spelletjes als springtouwen, voetballen en overgooien. Ik heb geprobeerd een boekje met ze te lezen, maar ze rukten alle bladzijdes uit elkaar.

Het is erg moeilijk voor me omdat ik de enige ben die er voor de kinderen is. Solomon is druk bezig met de organisatie van de school en er is 1 andere leraar, maar die vind zichzelf oud (hij is 48) en kan dus niet anders dan onder de sinaassappelboom een sigaretje roken en om de minuut 'oohhh, the mighty Allah' zeggen.

Stel het je eens voor: 50 kinderen die schreeuwen om jouw aandacht, huilend aan komen zetten met ontstoken wondjes op hun voeten en armen (en wat moet ik dan? Er is hier geen pleister of jodium.). Ik trek de een na de ander op schoot, droog traantjes, draag af en aan drinkwater uit de put naar ze toe. Het is 36 graden hier en er is geen schaduw. Zij zijn dat natuurlijk wel gewend, maar tel er bij op dat ze ondervoed en onverzorgd zijn en je kunt je iets bij mijn wanhoop voorstellen.

Als de kinderen naar huis zijn, sla ik aan het verven of schoonmaken. De lokale bevolking kijkt zijn ogen uit: een vrouw die verft! Dat zijn ze hier totaal niet gewend. Ik probeer hen zover te krijgen dat ze mij meehelpen, maar ze drinken liever Attaya thee en kijken geamuseerd toe.

Ik had me een andere verwelkoming voorgesteld, maar de dorpelingen hier zien het belang van onderwijs niet in. Ze weigeren dan ook vaak om het schoolgeld (30 cent) voor hun kinderen te betalen. Solomon heeft me verteld dat hij soms zijn eigen kleren verkoopt om de school staande te houden.

En toch ga ik proberen om de school en die lieve kids vooruit te helpen, steun of geen steun.

Zij zijn allang blij met een knuffel, en die kan ik ze gratis geven!

Tot de volgende keer (komende week ga ik naar Senegal!)

PS. Ik wil jullie trouwens nogmaals bedanken voor al die leuke, begripvolle reacties. En dan

te bedenken dat ik eerst geen website wilde maken, omdat ik dacht dat niemand geinterresseerd zou zijn!