Terug in het goeie ouwe Groningen. Ik ben gisternacht na wat vertraging goed aangekomen en rond 8 uur vanmorgen draaiden we de Mudaheerd op.

Wat is het hier schoon en groen, valt me ineens op!

En wat veel toubabs!

Anyway, de laatste week in Gambia heb ik niet stilgezeten. Dankzij binnengekomen donaties heb ik een speeltuin de grond uit kunnen stampen. Als de wiedeweerga achter de lasser aan die een glijbaan, schommels en een extra wipwap zou maken. Het kostte weer veel geduld (elke keer dat ik op de afgesproken plaats en tijd klaarstond om het spul op te halen was er weer iets mis: schroeven ontbraken, de wipwap was veel te hoog, de schommel stond achter slot en grendel en de lasser was spontaan met de sleutel het binnenland ingetrokken....etc etc.) maar nu staat alles er dan toch en nadat ik het geverfd had vielen de kinderen laaiend enthousiast aan. Vooral de glijbaan is populair. Gelukkig kennen ze nu wel het principe van in-de-rij-staan-en-wachten-op-je-beurt maar alsnog was het duwen en trekken.

Met mijn eigen klasje heb ik nog een keer alles herhaald. Het alfabet zit erin en ze kunnen nu al een paar woordjes lezen. Ik houd kaartjes op en bedek het plaatje. Zij gaan van 'zzz' 'èèèè' 'buh' 'ruh' 'ah,' zijn dan 5 minuten doodstil en dan brult de slimste 'zebra!!!' en trek ik de foto tevoorschijn. Glunderende gezichtjes en dolle pret.

Het schrijven gaat nu ook goed. Op de laatste lesdag hebben we, heel symbolisch, de stippellijn 'z for zebra' bereikt. Ze kunnen nu allemaal hun eigen naam schrijven, zij het wat scheef en buiten proportie maar toch! In het begin konden ze nog geen potlood vast houden.

Er was ook nog tijd voor een laatste knutselproject. Op grote papieren hebben we glittervissen geverfd, geknipt en geplakt. Natuurlijk werd het een dikke knoeiboel: ik kwam handen te kort om de omvallende waterflesjes op te vangen, scharen, lijm en vouwpapier door te geven, uiteenlopende ruzies te verhelpen tussen driftige kleuters.... maar de visjes zijn heel mooi geworden en de kinderen zijn zingend vertrokken met mijn afscheidscadeautjes.

Van het dorp kon ik uiteraard geen afscheidsfanfare verwachten, maar ik heb wel vernomen dat het nieuws over de ontwikkelingen binnen de school zich als een lopend vuurtje verspreidt. Nieuwschierige koppen steken af en toe boven de schoolmuur uit en moeders dragen hun jongste kids nu al aan voor het volgende schooljaar.

En dus kan ik nu met een voldaan gevoel op de zaak terugkijken. Het was niet makkelijk, maar het is allemaal zeker niet voor niets geweest.

Nu ik thuis ben is het tijd om zwaar te gaan relaxen en dus ga ik nu in mijn bierdopjes stoel uit Dakar in het Nederlandse zonnetje zitten en heel veel paaseitjes vreten.

Rest mij nog te zeggen dat ik iedereen ontzettend wil bedanken voor het meereizen in mijn verhalen, voor het schrijven van reacties en mailtjes en you name it, en ik heb zin om jullie allemaal weer te zien de komende tijd!

Brownie outta the bush

PS. Omdat de filmpjes vaak niet bekeken konden worden, heb ik een paar opnieuw geplaatst... dus voor nieuwschierigen

PPS. Denkend aan mijn kiddies zou ik heel dankbaar en blij zijn als er voor hun schooltje nog wat geld wordt overgemaakt. Misschien - maar voel je niet verplicht! - voelt een van jullie hier wat voor. Check dan de website van de stichting, waar je meer informatie kunt vinden: http://www.gambianaarschool.nl/