Salam aleikum!

Dit wordt dan het laatste bericht uit donker Afrika, overmorgen vliegt Brownie out of the bush.

Afgelopen woensdag echter zijn we naar Dakar vertrokken, een reis van 10 uur over krankzinnige wegen in een lekkende gammelbak taxi, maar dat zijn we nu wel gewend.

Naarmate Dakar naderde werd het wegennet steeds ingewikkelder en uiteindelijk stonden we vast tussen het oorverdovende getoeter van honderden fel gekleurde taxibusjes en vlugge verkopers die zich met hun pinda's en bananen op de auto's storten.

Donderdag zijn we de drukte ontvlucht en hebben we het slaveneiland Ile de Goree (Goree -> goede rede, Nederlandse benoeming!) In het beruchte ‘maison des esclaves' werden de slaven verzameld en, verdeeld in verschillende prijsklasses, voor 3 maanden opgehokt. Hadden ze dit overleefd, dan werden ze door de ‘door of no return' de schepen opgeladen.

Afgezien van de gruwelijke geschiedenis is het een mooi eiland om te bezoeken, met kleine straatjes en steegjes, gekleurde huizen en veel bloemen. (Deze mediterraanse stijl onder invloed van de portugezen)

Een eilander rastafara nodigde me uit in zijn huis: een piepkleine kamer in een in de klif ingebouwde bunker uit de 2e wereldoorlog, compleet met kanon op het dak.

De witgekalkte bunkerwanden had ‘ie versierd met Bob Marley posters, plastic bloemen en kitsch frutsels. Een kabouterdeurtje leidde naar zijn balkon: een uitgehakt stuk in de klif met uitzicht op de zee en, onder het loszittende houten hekje, een regelrechte afgrond naar de rotsen en golven. Hier smoakte hij zijn ganga (lokaal wiet).

De gastvrijheid en vriendelijkheid van deze vent hoefde ik zeker niet van anderen te verwachten. Van alle kanten werd ik bestormd door mensen uit op geld. De algemene opvatting hier is wit = europa = geld = enige hoop op toekomst.

Ik heb met 3 sloten op mijn tas gelopen en nog moest Solomon iemand van m'n rug jagen. Taxichauffeurs gooien de prijs drievoudig omhoog als me zagen.

De familie, van Solomon nota bene, waar wij gratis zouden verblijven, eiste uiteindelijk geld van mij. Het is erg treurig dat je als blanke zo afgezet en verraden wordt, al is het misschien ergens begrijpelijk. Toch zouden ze niet elke toubab moeten zien als een vieze vette rijke sextoerist. Er bestaat ook nog zoiets als een 19 jarige vrijwilligster die het hele jaar door croissantjes bakt om hier te komen helpen. Maarja, he, leg dat maar eens uit.

De mentaliteit hier is ingewikkeld en onbegrijpelijk, maar verklaarbaar. Ik hoop dat jullie, gaandeweg door mijn verhaaltjes, ook enig inzicht hebben gekregen in de cultuur, in wat vrijwilligerswerk nu eigenlijk inhoudt en hoe (west) Afrika is. Probeer je er een beeld bij te vormen.

Maar dit klinkt allemaal veel te afrondend! Ik zal hierna nog 1 verhaal posten, over de laatste week hier. Dus nog 1 keer tot de volgende keer

Bronwyn!